این نماهنگ که بر اساس ترانه محلی «نوایی» ساخته شده است، در روستای چشمه‌جوهر و رباط عباس‌آباد تربت‌جام فیلمبرداری شد و در زمان خودش، بیش از 2 هزار بار، روی آنتن تلویزیون رفت.
محمدفاروق کیانی که در نماهنگ «نهان‌خانه دل»، بخش حرکات آیینی و رقص محلی تربت‌جام را انجام داده، خاطره جالبی را از آن روزها به یاد دارد که شنیدنی است. او با خنده می‌گوید:
«در آن کار، جایی هست که سفره عقد انداخته‌اند. وقتی آماده می‌شدیم این صحنه را بگیریم، یکی از پیرمردهای روستا، من را کشید کنار که: فاروق! مَیی(می‌خواهی)، زن عَقِد کنی؟
گفتم: عمو، این فیلم است.
با دلخوری گفت: بِشی عموجان! مَگَه عقدم فیلُم مِشَه؟!
گفتم: عمو! واقعا داریم فیلم بازی می‌کنیم.
گفت: عمو! ما بِچَه که نی‌یِم؛ قندا به خانه‌یَه؛ شیرینی اَوُردَن؛ مِوَه اَوُردَن.
گفتم: عمو این فیلم است، به خدا.
گفت: به مَدَرِ اعظم بُگُفتی یا نِه؟ بگُو به او؛ بَدَه. صِبا، پس‌صِبا (فردا، پس‌فردا)، ای زنِ‌ر خُودِی‌تُو مِبینَه، دلخور مِشَه.
دیدم کوتاه نمی‌آید. گفتم: چشم. به مادر محمداعظم، حتما می‌گویم.
پرسید: خب، عروس ما مُلایه؟(درس‌خوانده است؟)
گفتم: بله. دکترای بازیگری دارد.
گفت: ئِه. عروس ما دکتر بودَه و ما بی‌خُبر.
رفت، دست خانم نونهالی را گرفت و گذاشت سر دلش.
گفت: عموجان! اَنِه همین‌جِه نَمفَمُم بِرِی چی کَلَّک مِزنه (تپش دارد، دل دل می‌زند)
خانم نونهالی خنده‌اش گرفته بود اما نمی‌خواست دل پیرمرد را بکشند. گفت: چیزی نیست؛ چند تا دارو برایتان می‌آورم.
فردایش، یک پلاستیک قرص جوشان و شربت تقویتی گرفت و برد برای پیرمرد.»
